Πρίν ανοίξουμε το στόμα μας οφείλουμε πρωτίστως να συνειδητοποιήσουμε την ποιότητα του ακροατηρίου μας.
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε την μεγαλύτερη παρακμή και [ίσως] δυστυχώς τον αφανισμό της Ρωμιοσύνης (Ρίτσο, μήπως ήρθε ο καιρός να την κλάψουμε; ).
Ο κόσμος έχει πάψει να γνωρίζει από ψάλτες,, από μαθήματα, καλοφωνικούς Ειρμούς, κρατήματα, από ύφος Εκκλησιαστικό.
Δεν μεγάλωσε με εσπερινούς, με τα Δοξαστικά του Τριωδίου.
Η γιαγιά που σου έλεγε, καλούτσικα το είπες το Δύναμις του Αβαγιανού πέθανε.
Δεν γνωρίζει σήμερα κανείς Μη Ψάλτης ποιος ήταν ο Βιολάκης, ο Πρίγγος, ο Ναυπλιλώτης, ο Στανίτσας.
Όσοι πιστοί έχουν μείνει, το 99% είναι της Γενιάς του “Αγνή Παρθένε”, των Κηρυγμάτων αντί Κοινωνικού, των Ανεκδότων του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου, των Κηραλοιφών, των “Διορατικών” – “θαυματοποιών” – “προφητικών” Γεροντάδων, των θαυματουργών Εικόνων.
Έχουμε φύγει εδώ και δεκαετίες από την Εκκλησία, γίναμε μία Θρησκεία και οι Θρησκείες όλες κάποτε τελειώνουν και καλώς τελειώνουν. Μόνο η Αλήθεια μένει αιώνια.
Πώς άσωμεν την Ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;
Λοιπόν, εύπεπτα σύντομα μαθήματα, αγάπη, κατανόηση της κατάστασης και καλή Ανάσταση.
Αφήστε το σχόλιο σας